Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş;
Yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş.
Süt beyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi;
Artık ne bir çıtırdı. ne de bir ayak sesi...

Yatıyor yatağında, dimdik, upuzun ölü;
Üstü boynuna kadar bir çarşafla örtülü,
Bezin üstünde ayak parmaklarının izi;
Mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi,

Son nefesle göysü boş, eli uzanmış yana;
Gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana.
Sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var;
Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar.

Sarkık dudaklarında asılı titrek bir an;
Belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan.
Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm;
Bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm...

                                                            Necip Fazıl Kısakürek