Sevgi, yolumuzun biricik istikameti... Bu hikmetin delilleri pek çok... İbrahim Ethem’de bir gece rüyasında bir melek gördü. Meleğin elinde uzun bir kağıt tomarı vardı ve kağıda bir şeyler yazıyordu. İbrahim Ethem, meleğe ne yazdığını sordu. Melek: “O’nun dostlarının adını yazıyorum!” dedi. İbrahim Ethem sordu: “Benim ismimi de yazdın mı?” Melek: “Hayır!” diye cevap verdi. İbrahim Ethem, mahzun mahzun: “Ben, onlardan, O’nun dostlarından değilim ama, dostlarının dostuyum” dedi. Bunun üzerine başka bir melek geldi ve öbür meleğe hitap etti.
“Yaz, yaz bunun da ismini elindeki tomara!... Hem de oradaki isimlerin tepesine yaz... Yaz ki, bu O’nun dostlarının dostuymuş...” Dostum. Dostum; eğer doğrudan doğruya el atmaya kuvvetin yoksa, O’nun dostlarına, dostlarının dostlarına yapış! Derecede onlara erişemesen bile yine seni bırakmazlar. (Ufuk Takvimi 06.3.99)

Ebu Cafer (Seydelani) anlatıyor:
Bu yola baş koyduğum ilk zamanlarda, rüyamda Allah’ın Sevgilisini (SAV) gördüm. Büyük bir mecliste oturmuşlar; etraflarında halkanın büyüklerinden birçok zat... Göğün kapısı açıldı. Bir melek aşağıya indi; elinde bir leğen ve bir ibrik... Leğeni şeyhlerden her birinin önünden geçirdi. Herkes ellerini yıkadı. Sıra bana gelince biri seslendi:”Leğeni çekin; o bunlardan değildir!”.. İbriği tutan, karşılık verdi: “Ya, demek o bunlardan değilmiş!”.. Ve leğeni götürdüler. Varlığın nuruna yalvardım; “Ey Allah’ın Resülü; ben bunlardan değilim ama, bilirsiniz ki, onları sevenlerdenim!...” Emir buyurdular: “Bunları sevenler de bunlardandır!” Leğeni tekrar önüme getirdiler; ellerimi yıkadım. Kainatın efendisi (SAV) gülümsediler: “Madem ki bizi seviyorsun, bizimle berabersin!” 
(Ufuk Takvimi 01.3.99)